Soms denk ik: ''ik voel me net 18, maar ik ben al 23.'' En dan komt even later de gedachten aan kinderen voorbij en denk ik: ''Ja, ooit op een dag, maar nu nog lang niet. Ik ben pas 23!'' Conclusie: ik struggle soms een beetje met m'n leeftijd. De laatste tijd besef ik me erg dat ik een nieuwe levensfase inga en ik heb daar soms een beetje moeite mee. Can't be the only one. Right?!'

Ik denk dat dat op gang is gekomen toen ik anderhalf jaar geleden uit huis ging; samenwonen met Vince. Niet meer bij je ouders wonen betekent doorgaans toch wel dat je je kindertijd een beetje afsluit. En hoewel Vince een fulltime baan heeft, de meeste kosten dan ook betaalt (bless him) en ik als student eigenlijk maar een beetje lanterfanter op veel verschillende gebieden, voel ik me ook vaak steeds volwassener. 

En ik denk dat het ook een stukje 'bang zijn om ouder te worden' is. Ik ben nu pas 23, I know, maar de tijd lijkt naarmate je ouder wordt echt steeds sneller te gaan. Waar een zomervakantie toen ik klein was eindeeeeeeloooooos leek te duren, hoef ik nu aan het begin van m'n vakantie alleen maar te knipperen en het is alweer augustus. Gevoelsmatig dan, hè. En toen ik puber was, was 16 echt the ultimate age. Toen werd dat 20 en nu is het 25. En ook een beetje 30. En daarna dan? Vanaf je 30ste begin je af te takelen. Grijze haren, rimpels, kleine kwaaltjes... een en al ellende! Oké, nee, grapje natuurlijk. Als je 30+ bent: sorry. Ik wéét wel dat het niet zo gaat. Dat er met elke levensfase nieuwe, exciting dingen komen en dat de 30 (of de 35 of de 40) passeren niet betekent dat je er meteen 10 rimpels onder je ogen bijkrijgt. Maar soms dan voelt het wel alsof je na je 30ste de mooiste tijd van je leven hebt gehad. En daarom heb ik sinds dit jaar opeens ietsjes minder zin in m'n volgende verjaardag. En dat is rot (en slaat nergens op)! Ik denk dat dat beeld voor een heel groot deel wordt gevormd voor social media. Als je 30+ bent (of niet), voel je vooral vrij om iets te commenten onder deze post in de trant van ''Romana, doe eens heel snel even normaal. Dertig is helemaal niet oud. En 40 ook niet. En als je wel ouder wordt is dat alleen maar mooi. Suck it up.'' Want ik wéét wel dat dat zo is. Ik bedenk me altijd maar: Als je niet ouder wordt dan ben je eigenlijk gewoon dood. En ik vind ooit 80 worden dan echt wel een miljoen keer minder depressing dan dood gaan. Duh.

Wat mijn algehele eindconclusie is van dit verhaal? Geen idee. Het zijn gewoon wat hersenspinsels van een 23-jarige chick. Het is momenteel 01:07 en ik kon er niet van slapen, dus ik dacht, ik schrijf ze maar op.

Ik ben erg benieuwd of er meerder twenty-somethings zijn die hier tegenaan lopen en vooral: hoe je deze mindset moet veranderen; die toch wel soort van angst om je jeugd achter je te moeten laten en volwassen te moeten worden. Want ik vind het soms echt veel te spannend. Maar I can't be the only one. Right..?

Mijn hoopvolle verwachting is eigenlijk dat ik over een aantal jaar denk van ''pff, waar maakte ik me druk om!'' zoals ik nu doe als ik terugdenk aan toen ik 16 was. :)

PS: sorry voor die lelijke fotokwaliteit. Lijkt net 2013 all over again. 

De laatste keer dat ik een blog publiceerde is meer dan een jaar geleden. Het schrijven is inmiddels echt helemaal uit mijn systeem, ik noem mezelf niet eens een tekstschrijver meer als mensen vragen wat voor freelance werk ik doe. Geeft niks, want ik druk mezelf nog steeds graag uit op andere creatieve manieren. Geeft niks, maar soms vind ik het wel jammer dat een eens zo geliefde hobby nu helemaal vervlogen is. 

Anyway...

Op de datum dat ik mijn laatste blog publiceerde zag mijn wereld er zó anders uit. Op mezelf wonen voelt niet meer als nieuw (al leer ik wel elke dag nog nieuwe dingen), corona was... ''corona-wat?'' en mijn opa leefde nog. 

Eén ding wat op persoonlijk vlak in ieder geval is verbeterd, is mijn angststoornis. Nu ik het zo schrijf, durf ik het nog steeds niet te geloven, maar het is echt zo. Sinds een aantal maanden voel ik het. Ik voel me bij wijze van 20 kilo lichter en de donkere wolk boven m'n hoofd - die met de tijd wel al lichter werd - verruilt zich af en toe voor een welkom zonnetje. 

Ik durfde het heel de tijd niet uit te spreken, omdat ik bang was iets slechts over mezelf uit te spreken (typisch hypochondrie dingetje...) of om juist het tegenoverstelde in werking te zetten. Een weekje geleden benoemde Vince het. Dat bevestigde dat het dus echt zo was en... ik jankte de ogen uit m'n kop. Van opluchting, trots en blijdschap (ik huil best snel 😶). 

Toen mijn sessies bij mijn psycholoog erop zaten, bijna een jaar geleden, zei ze dat ze me wilde doorverwijzen naar het specialistisch GGZ. Daar had ik dus echt geen zin in. Punt één dacht ik dat ik er na een half jaar psychologische hulp echt al wel vanaf zou zijn, die hypochondrie. En punt twee had ik geen zin om een mentale hulp patiënt te worden. Al is dat waarschijnlijk onterecht, maar dat voelde ik gewoon zo. 

Diep van binnen daarentegen was ik het wel een beetje met mijn psycholoog eens. Ik voelde me toentertijd wel beter, maar de hypochondrie was nog elke dag aanwezig. Soms fluisterend, soms als een schreeuwende stem die maar niet ophield met schreeuwen net zolang tot er niks van m'n happy self over was. Een aantal maanden geleden e-mailde ik mijn dokter dan ook, omdat er van die doorverwijzing nog niks was terechtgekomen, door een gekke samenloop van omstandigheden. Ik wilde in ieder geval een intake proberen bij het specialistisch GGZ. Zijn antwoord was dat ik zelf mijn psycholoog kon mailen voor een nieuwe doorverwijzing. Dat heb ik nog niet gedaan, omdat het dus best goed gaat nu.

Waarom het opeens zo veel beter gaat met mijn angststoornis? Geen idee. Misschien is het puur het feit dat ik al een langere tijd niet zoveel "klachten" ervaar. Of omdat ik meer journal, relativeer en opschrijf.

Ik merk wel dat het nog lang niet weg is, natuurlijk. Ik ben nog steeds over-analytisch op (veranderingen in) mijn lichaam, kan behoorlijk paniekerig worden van ''klachten'' die ''iets'' kunnen betekenen en ik denk eigenlijk ook dat het nooit echt weggaat. Maar thank god zijn de paniekaanvallen minder in aantallen en hevigheid en die donkere wolk heeft zich, zoals ik zei, omgeruild voor een sporadische schapenwolk. En m'n vermijdingsdrang is ook minder. Ik kan beter relativeren en dingen ietsjes beter van me afzetten. Applaus voor mezelf!

Dat 2021 een mooi, corona-vrij, gezond, gelukkig en gezellig jaar mag worden met nog meer persoonlijke groei. Voor jullie en voor mij. ★

Bron van foto: unsplash

Ik denk dat het terecht is als ik zeg dat ik samenwonen/uit huis gaan als een nieuwe levensfase zie. Er verandert toch een hoop ineens en dat maakt het een grote stap.

Toch moet ik zeggen dat er voor mij niet veel veranderden toen Vince - eindelijk - vroeg of ik bij hem wilde intrekken. Ik was al elk weekend - van donderdag tot maandag, dus zelfs iets langer - bij hem en ik voelde me er heel erg thuis. Ook de omgeving vond ik al snel erg leuk (Rotterdam Noord has its charms). Voor mij was het meer het feit dát Vince het überhaupt vroeg aan me en de manier waarop. We waren uiteten bij O'pazzo voor mijn verjaardag op de elfde van september, toen hij ineens een brief tevoorschijn haalde, of twee eigenlijk. Het was een verklaring van goedkeuring van intrekking met daarbij een brief vol met lieve woorden, mooie herinneringen en beloftes die Vince aan mij kwijt wilde en/of nog even met me wilde delen. Naarmate het einde van de brief naderde, begon het steeds meer te dagen: yessss, hij gaat me vragen samen te wonen. De hele situatie bij elkaar maakte dat het voor mij in ieder geval een beetje de feeling had van een huwelijksaanzoek; erg romantisch, onverwacht en lief.


Het grappige is dat Vince en ik een week ervoor nog een gesprek (of noem het een discussie) hadden over de situatie. De hele zomer was ik eigenlijk - onderbroken door mijn vakantie en onze vakantie samen - bij Vince thuis, en ik vond het heerlijk. Zo snel in het centrum van de stad, verschillende lunchtentjes binnen loopafstand en gewoon die fijne vibe van de stad Rotterdam. Tijdens deze discussie zei Vince dat hij eigenlijk wilde dat het weer werd zoals vóór de zomer, ik die alleen donderdagmiddag tot maandagochtend bij hem was. Ik had dit ergens wel verwacht, maar zag er erg tegenop om weer met koffertje en al elke maandag naar mijn vader in Dordrecht te reizen en weer terug op donderdag. Heel veel kleding lag al bij Vince dankzij de vakanties en ik had ook geen zin om weer twee uur te doen over de reis naar school als ik in Dordrecht was. Nou, uiteindelijk bleek dit dus een manier te zijn voor Vince om mij op het verkeerde been te zetten, hij zei later dat hij wist dat hij wilde samenwonen met me toen ik na lang samen te zijn geweest, op vakantie ging met mijn ouders naar Spanje voor drie weken en hij pas twee weken later een paar dagen ook zou komen. Hij mistte me toch wel erg toen ik weg was, zei die.

Ik zelf wilde al veel eerder samenwonen, niet alleen om de eerdergenoemde redenen, maar ook omdat ik het oprecht fijn vind om bij Vince te zijn. Ik raak gewoon niet verveeld van hem (wel van het feit dat hij zó váák voetbal wil kijken, maar ja... you can't have everything :)). Ik hoopte al veel vaker dat ik niet meer terug zou hoeven met het koffertje naar huis in Dordrecht en we hadden het ook al eerder over samenwonen gehad. Nu is het dus zover.


Zoals ik al zei is er voor mij niet heel veel veranderd. Ik had de sleutels van ons huis al lang en er kwamen steeds meer spullen en kleding van mij terecht in huis. Toch voelt het nu ontzettend fijn dat ik nu een 'vaste basis' heb. Daar was ik wel aan toe na jaren om de week van mamma naar papa reizen, altijd wel iets vergeten en uit een koffer leven (dat heb je met ouders die uit elkaar zijn). Ik deed het ook later, toen ik had gekozen om 'vast' bij papa te wonen, maar ik nog een vriend had in Groningen en daar elk weekend heenging. En de afgelopen twee jaar met Vince, maar dat is nu voorbij :).

Ik vind het ook een grote stap omdat we nu niet meer kunnen zeggen van 'ik vind je toch niet meer zo leuk, ga maar even naar je ouders'. Dan is het voor mijn gevoel ook wel meteen klaar. Maar daar hoef ik niet bang voor te zijn. Vince en ik zijn écht een goed team samen. Het huishouden gaat goed en we hebben dezelfde ideeën en verwachtingen als het aankomt op mijn verhuizing. De inrichting blijft in principe hetzelfde (no problem, want Vince heeft echt een goed gevoel voor interieur!) en ik krijg een eigen make-uphoekje. Meer ruimte voor kleding en spullen heb ik al gekregen en heb inmiddels ook een hoop spullen vanuit mijn oude kamer verhuisd. Het voelt nu steeds meer als ook écht mijn plekje. <3

Ik ben een meisje van contrasten. Mijn muzieksmaak staat in contrast met m'n overall look, ik ben sociaal, houd van uitdaging en ben een doorzetter, maar ik ben ook zo introvert als het maar zijn kan. En hoewel ik zó gelukkig ben met mijn leven momenteel en ik een tingeling van blijdschap kan voelen om de kleinste dingen, was het de laatste paar maanden veel te somber in m'n hoofd.