De laatste keer dat ik een blog publiceerde is meer dan een jaar geleden. Het schrijven is inmiddels echt helemaal uit mijn systeem, ik noem mezelf niet eens een tekstschrijver meer als mensen vragen wat voor freelance werk ik doe. Geeft niks, want ik druk mezelf nog steeds graag uit op andere creatieve manieren. Geeft niks, maar soms vind ik het wel jammer dat een eens zo geliefde hobby nu helemaal vervlogen is. 

Anyway...

Op de datum dat ik mijn laatste blog publiceerde zag mijn wereld er zó anders uit. Op mezelf wonen voelt niet meer als nieuw (al leer ik wel elke dag nog nieuwe dingen), corona was... ''corona-wat?'' en mijn opa leefde nog. 

Eén ding wat op persoonlijk vlak in ieder geval is verbeterd, is mijn angststoornis. Nu ik het zo schrijf, durf ik het nog steeds niet te geloven, maar het is echt zo. Sinds een aantal maanden voel ik het. Ik voel me bij wijze van 20 kilo lichter en de donkere wolk boven m'n hoofd - die met de tijd wel al lichter werd - verruilt zich af en toe voor een welkom zonnetje. 

Ik durfde het heel de tijd niet uit te spreken, omdat ik bang was iets slechts over mezelf uit te spreken (typisch hypochondrie dingetje...) of om juist het tegenoverstelde in werking te zetten. Een weekje geleden benoemde Vince het. Dat bevestigde dat het dus echt zo was en... ik jankte de ogen uit m'n kop. Van opluchting, trots en blijdschap (ik huil best snel 😶). 

Toen mijn sessies bij mijn psycholoog erop zaten, bijna een jaar geleden, zei ze dat ze me wilde doorverwijzen naar het specialistisch GGZ. Daar had ik dus echt geen zin in. Punt één dacht ik dat ik er na een half jaar psychologische hulp echt al wel vanaf zou zijn, die hypochondrie. En punt twee had ik geen zin om een mentale hulp patiënt te worden. Al is dat waarschijnlijk onterecht, maar dat voelde ik gewoon zo. 

Diep van binnen daarentegen was ik het wel een beetje met mijn psycholoog eens. Ik voelde me toentertijd wel beter, maar de hypochondrie was nog elke dag aanwezig. Soms fluisterend, soms als een schreeuwende stem die maar niet ophield met schreeuwen net zolang tot er niks van m'n happy self over was. Een aantal maanden geleden e-mailde ik mijn dokter dan ook, omdat er van die doorverwijzing nog niks was terechtgekomen, door een gekke samenloop van omstandigheden. Ik wilde in ieder geval een intake proberen bij het specialistisch GGZ. Zijn antwoord was dat ik zelf mijn psycholoog kon mailen voor een nieuwe doorverwijzing. Dat heb ik nog niet gedaan, omdat het dus best goed gaat nu.

Waarom het opeens zo veel beter gaat met mijn angststoornis? Geen idee. Misschien is het puur het feit dat ik al een langere tijd niet zoveel "klachten" ervaar. Of omdat ik meer journal, relativeer en opschrijf.

Ik merk wel dat het nog lang niet weg is, natuurlijk. Ik ben nog steeds over-analytisch op (veranderingen in) mijn lichaam, kan behoorlijk paniekerig worden van ''klachten'' die ''iets'' kunnen betekenen en ik denk eigenlijk ook dat het nooit echt weggaat. Maar thank god zijn de paniekaanvallen minder in aantallen en hevigheid en die donkere wolk heeft zich, zoals ik zei, omgeruild voor een sporadische schapenwolk. En m'n vermijdingsdrang is ook minder. Ik kan beter relativeren en dingen ietsjes beter van me afzetten. Applaus voor mezelf!

Dat 2021 een mooi, corona-vrij, gezond, gelukkig en gezellig jaar mag worden met nog meer persoonlijke groei. Voor jullie en voor mij. ★

Bron van foto: unsplash