Soms denk ik: ''ik voel me net 18, maar ik ben al 23.'' En dan komt even later de gedachten aan kinderen voorbij en denk ik: ''Ja, ooit op een dag, maar nu nog lang niet. Ik ben pas 23!'' Conclusie: ik struggle soms een beetje met m'n leeftijd. De laatste tijd besef ik me erg dat ik een nieuwe levensfase inga en ik heb daar soms een beetje moeite mee. Can't be the only one. Right?!'

Ik denk dat dat op gang is gekomen toen ik anderhalf jaar geleden uit huis ging; samenwonen met Vince. Niet meer bij je ouders wonen betekent doorgaans toch wel dat je je kindertijd een beetje afsluit. En hoewel Vince een fulltime baan heeft, de meeste kosten dan ook betaalt (bless him) en ik als student eigenlijk maar een beetje lanterfanter op veel verschillende gebieden, voel ik me ook vaak steeds volwassener. 

En ik denk dat het ook een stukje 'bang zijn om ouder te worden' is. Ik ben nu pas 23, I know, maar de tijd lijkt naarmate je ouder wordt echt steeds sneller te gaan. Waar een zomervakantie toen ik klein was eindeeeeeeloooooos leek te duren, hoef ik nu aan het begin van m'n vakantie alleen maar te knipperen en het is alweer augustus. Gevoelsmatig dan, hè. En toen ik puber was, was 16 echt the ultimate age. Toen werd dat 20 en nu is het 25. En ook een beetje 30. En daarna dan? Vanaf je 30ste begin je af te takelen. Grijze haren, rimpels, kleine kwaaltjes... een en al ellende! Oké, nee, grapje natuurlijk. Als je 30+ bent: sorry. Ik wéét wel dat het niet zo gaat. Dat er met elke levensfase nieuwe, exciting dingen komen en dat de 30 (of de 35 of de 40) passeren niet betekent dat je er meteen 10 rimpels onder je ogen bijkrijgt. Maar soms dan voelt het wel alsof je na je 30ste de mooiste tijd van je leven hebt gehad. En daarom heb ik sinds dit jaar opeens ietsjes minder zin in m'n volgende verjaardag. En dat is rot (en slaat nergens op)! Ik denk dat dat beeld voor een heel groot deel wordt gevormd voor social media. Als je 30+ bent (of niet), voel je vooral vrij om iets te commenten onder deze post in de trant van ''Romana, doe eens heel snel even normaal. Dertig is helemaal niet oud. En 40 ook niet. En als je wel ouder wordt is dat alleen maar mooi. Suck it up.'' Want ik wéét wel dat dat zo is. Ik bedenk me altijd maar: Als je niet ouder wordt dan ben je eigenlijk gewoon dood. En ik vind ooit 80 worden dan echt wel een miljoen keer minder depressing dan dood gaan. Duh.

Wat mijn algehele eindconclusie is van dit verhaal? Geen idee. Het zijn gewoon wat hersenspinsels van een 23-jarige chick. Het is momenteel 01:07 en ik kon er niet van slapen, dus ik dacht, ik schrijf ze maar op.

Ik ben erg benieuwd of er meerder twenty-somethings zijn die hier tegenaan lopen en vooral: hoe je deze mindset moet veranderen; die toch wel soort van angst om je jeugd achter je te moeten laten en volwassen te moeten worden. Want ik vind het soms echt veel te spannend. Maar I can't be the only one. Right..?

Mijn hoopvolle verwachting is eigenlijk dat ik over een aantal jaar denk van ''pff, waar maakte ik me druk om!'' zoals ik nu doe als ik terugdenk aan toen ik 16 was. :)

PS: sorry voor die lelijke fotokwaliteit. Lijkt net 2013 all over again.