Toen ik twaalf jaar was fantaseerde ik weleens over een leven in een oud, knus huis op een groene heuvel in Toscane als ik ''oud'' zou zijn (zeg maar veertig/vijftig of zo. Helemaal nog niet zo oud, maar dat klonk toen nog wel héél oud). Met een paard, want ik was toentertijd paardengek. Toen ik veertien was zweerde ik mezelf dat ik met een Italiaan zou trouwen, zodat ik uiteindelijk in Italië zou komen te wonen (en omdat Italiaanse jongens leuk zijnnn 😊). Ergens vorig jaar maakte ik een document aan voor mijzelf waarin ik opschreef op welke mogelijke manieren ik naar Italië zou kunnen gaan voor een langere tijd; middels een stage, een zomerbaan, een reis in mijn eentje of een taalcursus. Dat laatste werd bijna werkelijkheid. Ik heb er lang voor gespaard, heb adresjes waar ik had kunnen verblijven als ik de taalcursus zou gaan doen en stak flink wat werk in het samenstellen van een taalcursus bij een organisatie genaamd Study-Globe. But plans changed en voorlopig ga ik nog geen taalcursus doen, misschien wel nooit.

Nog steeds zou ik naar Italië willen voor een langere tijd. Misschien krijg ik ooit de kans om er te werken of studeren. Of ik er daadwerkelijk zou willen wonen, weet ik niet meer zo zeker. Elke dag pasta eten als lunch (bijna dan), het lekkere eten in het algemeen, de prachtige steden, de manier van leven, de taal, de lieve mensen en de mooie herinneringen die ik er heb... Het klinkt allemaal erg aanlokkelijk, maar ik weet natuurlijk ook wel dat het dagelijks leven in Italië waarschijnlijk heel anders is dan het romantische beeld dat ik ervan heb. Ik heb Italiaans burgerschap, dus moeilijk zou het niet zijn om er te gaan wonen. En misschien trouw ik uiteindelijk toch met een Italiaanse jongen, who knows. Krijg ik Italiaanse baby's die schattig Italiaans praten (en ook Nederlands, want tweetalige opvoeding ftw!). Heel leuk. Maar Nederland is ook best fijn en ik ben gewend aan alles hier. Ik bén Nederlands en een leven beginnen in een ander land als Italië zou vast moeilijker zijn dan ik nu denk. Ik ken de taal, de cultuur en de manier van leven (al kom ik er de laatste tijd dankzij mijn vriend achter dat ik nog lang niet alles weet), maar ik zou de Nederlandse cultuur en de manier van leven hier zeker missen, al dacht ik toen ik klein was dat ik dat nooit zou doen. Maar dat ik naar Italië wil (voor een langere tijd), dat is iets wat ik zeker weet. Om welke reden dat dan zal zijn, voor hoelang en wanneer, dat weet ik nog niet. Maar ik zal gaan. Let's see where life takes me!

Een uitgebreider artikel over waarom ik Italië nou zo geweldig vind, lees je hier.