Toen ik twaalf jaar was fantaseerde ik weleens over een leven in een oud, knus huis op een groene heuvel in Toscane als ik ''oud'' zou zijn (zeg maar veertig/vijftig of zo. Helemaal nog niet zo oud, maar dat klonk toen nog wel héél oud). Met een paard, want ik was toentertijd paardengek. Toen ik veertien was zweerde ik mezelf dat ik met een Italiaan zou trouwen, zodat ik uiteindelijk in Italië zou komen te wonen (en omdat Italiaanse jongens leuk zijnnn 😊). Ergens vorig jaar maakte ik een document aan voor mijzelf waarin ik opschreef op welke mogelijke manieren ik naar Italië zou kunnen gaan voor een langere tijd; middels een stage, een zomerbaan, een reis in mijn eentje of een taalcursus. Dat laatste werd bijna werkelijkheid. Ik heb er lang voor gespaard, heb adresjes waar ik had kunnen verblijven als ik de taalcursus zou gaan doen en stak flink wat werk in het samenstellen van een taalcursus bij een organisatie genaamd Study-Globe. But plans changed en voorlopig ga ik nog geen taalcursus doen, misschien wel nooit.

A new blog about Italy is born. Nou ja, bijna dan, want het wordt zeker niet het hoofdonderwerp op mijn blog. Ik wil het gaan introduceren als een nieuwe categorie. Hopelijk maakt dit mijn blog iets minder standaard en krijg ik er boordevol nieuwe inspiratie van. In artikelen in deze categorie zal ik mijn passie voor Italië met jullie delen. Dit, in de vorm van reistips, verhalen over waar ik ben geweest, waar ik heen wil + waarom en grappige culturele dingen. Ook wil ik af en toe iets plaatsen over de Italiaanse taal, want die leer ik inmiddels al drie jaar. Misschien dat ik af en toe wel iets van een uitleg plaats over een grammatica-onderdeel. (Ik voel de lerares in mij al naar boven komen, to be honest.) Om deze nieuwe categorie op mijn blog in te luiden, lijkt me allereerst leuk om te vertellen waarom ik Italië zo'n fijn land vind. Let's go!

Voor zij die mij een beetje kennen is het geen verassing als ik zeg dat Italië mijn favoriete vakantieland is. Ik ben Italiaans (lang leven een dubbele nationaliteit) en ik leer de taal. Ik ben ook al aardig op weg en ik weet veel meer dan ik altijd denk. Als iemand me vraagt om Italiaans te praten, klap ik eerst altijd dicht, maar als ik eenmaal begonnen ben, kan ik niet meer stoppen. Ik vind 't Italiaans écht een van de mooiste talen ter wereld. (Happy me die nu een vriend heeft die Italiaans is en dus 24/7 Italiaans tegen me kan praten. En als die dat doet, voel ik me ongeveer zo.)

Het gebeurt me altijd als ik op reis ben en het is best grappig; al maak ik nog zoveel foto's, tot ontelbaar veel aan toe, de momenten waarop ik geen camera in mijn handen heb, blijven het beste hangen. Ergens is het wel logisch, want als je niet bezig bent met het mooi op de foto zetten van je Franse croissant of bijvoorbeeld de London Eye, dan leef je veel meer in het moment. Maar toch is het ook een beetje onlogisch, want de foto's die je maakt op reis, dragen allemaal een herinnering met zich mee, die je meteen te boven komt zodra je een blik op de foto werpt, niet waar?