A new blog about Italy is born. Nou ja, bijna dan, want het wordt zeker niet het hoofdonderwerp op mijn blog. Ik wil het gaan introduceren als een nieuwe categorie. Hopelijk maakt dit mijn blog iets minder standaard en krijg ik er boordevol nieuwe inspiratie van. In artikelen in deze categorie zal ik mijn passie voor Italië met jullie delen. Dit, in de vorm van reistips, verhalen over waar ik ben geweest, waar ik heen wil + waarom en grappige culturele dingen. Ook wil ik af en toe iets plaatsen over de Italiaanse taal, want die leer ik inmiddels al drie jaar. Misschien dat ik af en toe wel iets van een uitleg plaats over een grammatica-onderdeel. (Ik voel de lerares in mij al naar boven komen, to be honest.) Om deze nieuwe categorie op mijn blog in te luiden, lijkt me allereerst leuk om te vertellen waarom ik Italië zo'n fijn land vind. Let's go!

De mensen. Italianen staan bekend om het feit dat ze best gastvrij zijn. Zeg maar, heel erg gastvrij. Toen ik afgelopen oktober een weekje in Italië was om na 11 jaar m'n familie weer te zien daar, boden allebei mijn ooms aan om me in huis te nemen tijdens mijn drie-maanden-studie Italiaans die ik de komende zomer wilde doen. Mind you dat ik één van die ooms maar één keer eerder had ontmoet en de ander kende ik pas één avond. Natuurlijk is zoiets als onderdak bieden iets wat je zou kunnen voorstellen uit formaliteit; iets waar je een aantal maanden toch op terugkomt met het bericht dat het eigenlijk niet kan. Maar mijn nichtjes en neef lieten me hun huis en huisdieren zien, legde uit hoe in Milaan te komen vanaf waar zij wonen en vertelde me zelfs dat ze ook een baantje voor me zouden hebben in de sportschool van mijn oom. Oh, hoe fantastisch. Als ik er zo over schrijf, lijkt het me zo leuk om mee te maken. En zo lief!
Ik vind Italianen trouwens ook heel vrijgevig als het aankomt op complimenten geven. Die trouwens wel echt gemeend zijn. Bijna altijd dan, denk ik. Over het algemeen vind ik Italianen gewoon hele lieve mensen. Niet super nuchter zoals Nederlanders dat zijn (wat ik ook een hele fijne eigenschap vind) en ze kennen al helemaal niet de term ''doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg''. Daarentegen kennen ze het bella figura principe: alles moet mooi zijn, klasse uitstralen en style hebben. Met alles. Nou, mij hoor je niet klagen.

De jongens. Ik vind niet voor niks dat ik het leukste vriendje heb. 😋 Nee grapje. Ik vind 'm heus niet alleen leuk omdat hij Italiaans is. Al vind ik het wel een pluspunt. Ik bedoel, meestal hebben Italiaanse jongens mooi donker, dik haar, ze hebben een mooie manier van praten en de taal op zich is mooi, vaak zijn ze flirterig en romantisch (al kun je  dit ook als minpuntje zien natuurlijk) en ze vinden persoonlijke verzorging erg belangrijk (dankzij het bella figura principe). Maar vooral die taal... veeg me op. (klik) Oh ja, en de meeste Italiaanse meisjes zijn trouwens ook heel mooi. #tikkeltjejaloers

En dat brengt me bij het volgende puntje: de taal. Needless to say dat ik Italiaans een mooie taal vind, denk ik.

Italië is een mooi land. Niet perse mooier dan welk ander land dan ook in de wereld (en er zijn plekken nog vele male mooier dan Italië), maar wel gewoon mooi. Naar mijn mening mooier dan ons eigen kikkerlandje. Maar dit komt vooral door de diversiteit in landschappen (zo heb je bergen, maar ook uitgestrekte vlaktes. Hagelwitte stranden, maar ook ruige klifkusten en natuurlijk de bekende Toscaanse heuvels). Daarnaast vind ik de Italiaanse steden en dorpjes echt prachtig. Van een bekende wereldstad als Rome of Milaan naar een klein stadje als Limone of mini-dorp als Santo Stefano di Sessanio (waar een übercool hotel is). De architectuur is overal zo anders als in Nederland. 

Het eten. Looove de Italiaanse keuken. Je kan me wakker maken voor welke pasta dan ook, lust bijna alle pizza's, gnocchi is bae, de dessert zijn heaven en alles wat je tussen het ontbijt, lunch en diner kunt eten is ook fantastisch. Daarnaast eten Italianen over het algemeen veel. Geen saaie boterham voor de lunch, maar een bord dampende pasta (en pasta eten ze trouwens niet zo vaak als avondeten). En ontbijten doen ze met een zoet broodje en een cappuccino. Ik ben in het verkeerde land geboren, denk ik. 

Het is een klein beetje trots. Ik ben niet alleen trots Nederlandse, maar ook trots Italiaanse. Volgens mijn paspoort, want ik heb een dubbele nationaliteit en zo voel ik me ook. En zelfs al zie ik mijn Italiaanse familie heel weinig, eet ik niet elke dag pasta en ontbijt ik niet met koffie (ik ben niet zo'n fan van koffie), ben ik wel een aantal Italiaanse gewoontes gewend. En dat uit zich vooral in het eten dat gegeten wordt tijdens de feestdagen en als ik bij mijn opa en oma ben. Nogmaals, mij hoor je niet klagen! 

Mijn redenen om zoveel van Italië te houden zijn niet heel anders dan die van elk ander mens die een zwak voor Italië heeft. Toch leek het me leuk om mijn redenen te delen en toe te lichten. Hopelijk vonden jullie het leuk om te lezen. :) Ciao! xoxo