Personal message | Alles komt goed

Ja, echt alles komt goed. Ik geloofde al in die vaak gehoorde uitspraak van mijn moeder, maar sinds gister nog een beetje meer. Zoals jullie...

Ja, echt alles komt goed. Ik geloofde al in die vaak gehoorde uitspraak van mijn moeder, maar sinds gister nog een beetje meer. Zoals jullie wellicht wel weten ben ik een tijdje naar een psycholoog gegaan, ik geloof bij elkaar zo'n drie maanden. Ik had het naar eigen zeggen gewoon echt nodig, was het alleen al omdat ik iemand nodig had om gewoon tegenaan te kunnen praten, zonder dat diegene al  gelijk een oordeel klaar had. Gewoon iemand die ik eigenlijk helemaal niet goed kende en me dan ook nog is kon helpen met die dingen die ik dan vertelde en die me dwars zaten. Een psycholoog dus. Om te beginnen ben ik héél blij dat ik dit allemaal in de verleden tijd aan jullie kan vertellen. De (redelijke logische) reden hiervoor is dat ik in principe klaar ben bij de psycholoog, omdat het de laatste paar weken eigenlijk heel goed met me gaat.



Ik weet nooit zo goed hoe ik moet uitleggen waarom het dan níét goed met me zou gaan. Ik voel(de) me weleens rot, net zoals elk andere persoon van mijn leeftijd, maar dan duurde die periodes onwijs lang. En ik weet dat ik daarin ook echt niet de enige was/ben, maar ik werd er gewoon zelf heel gek van. Ik wilde blij zijn met wie ik ben. Gewoon happy zijn. Volgens mij kwamen mijn depri gevoelens door een mix van hormonen, een te laag zelfbeeld, onzekerheid en dingen die tijdens mijn middelbare schooltijd gebeurd zijn. Ik had echt niks ernstigs of zo en was niet depressief of iets in die richting, maar ik wilde wel van de negatieve gevoelens en het negatieve zelfbeeld af. En dus ging ik naar de psycholoog. En nu, na drie maanden, is er geen vervolgafspraak gemaakt. Naar een psycholoog gaan voor drie maanden is ook niet zo lang volgens mijn psycholoog en dus ben ik ook wel trots dat ik zo snel al klaar ben. Of het echt alléén maar door de psycholoog komt dat ik veel positiever ben gaan denken, weet ik niet, maar het is in ieder geval erg fijn.

Ik heb voor het eerst sinds vier jaar of zo weer echt zin in school en ik vind het vandaag zelfs jammer dat ik niet naar school ga omdat ik ziek ben. En het is zo. super. fijn. om school leuk te vinden. Wow. Ik vind de klas waar ik in zit super leuk en ik kijk vooruit op het iedereen nog beter leren kennen. Ik ben natuurlijk geen totaal ander persoon geworden, maar ik heb wel een soort van andere mindset gecreëerd. Ik durf nu zoveel dingen die ik nog geen zes maanden geleden echt niet durfde. Bellen, mensen aanspreken, iets vertellen in de klas, enzovoort. Ik doe het nu allemaal zonder dat het gelijk een zooi wordt in mijn hoofd. Super fijn! En eigenlijk komt dit allemaal ook wel door het ''gewoon te doen''. Ehh, thanks mom and dad!

Om héél super eerlijk te zijn, durf ik niet te geloven dat ik nooit meer een periode zal hebben waarin ik me zo rot voel als dat ik weleens gedaan heb, maar stel dat het gebeurt, dan kan ik nog m'n psycholoog bellen en dat is natuurlijk ook fijn. In ieder geval ben ik erg blij dat ik eindelijk het gevoel heb dat ik af ben van die tot nu ''eeuwig'' durende negatieve gedachten en voelt het écht alsof ik een nieuwe start heb gekregen (en eigenlijk heb ik dat ook, gezien school). En dat vind ik wel een artikel waard. Dus niet om medelijden te wekken, te doen alsof ik zo zielig was of om te doen alsof ik opeens een super inspirerend persoon ben geworden of zo. Maar gewoon omdat ik oprecht heel blij ben. Ook eens echt met mezelf en ik geloof dus ook dat écht alles goed komt!

Much love! :)



Afbeelding(en): Tumblr

You Might Also Like

1 reacties