Gezeur: wat ik heb met afstand (en hem)

Ik heb het weer voor elkaar. Ik mis hem, denk aan hem en verlang zelfs een klein beetje naar 'm. En dat terwijl ik in the first   place ...

Ik heb het weer voor elkaar. Ik mis hem, denk aan hem en verlang zelfs een klein beetje naar 'm. En dat terwijl ik in the first place nog zo voorzichtig was. Ik hield afstand (ha-ha) zodat ik niet wéér die inmiddels vervelende gemoedstoestand zou hebben die ik nu wél heb: verliefdheid. Oeps.

Het blijkt wat met me te doen, die afstand. Ik romantiseer het. En dat terwijl het zo moeilijk is, maar ook makkelijk. Het is ontzettend overrated, maar ook underrated. Volgens veel mensen maakt afstand een relatie of een verliefdheid niet mogelijk, maar ik ben het levende bewijs van het feit dat het - blijkbaar, oh my god - wél mogelijk is. En dat is kut als je mij bent. Het is kut als dingen niet lopen zoals je wil. Je zou me nu vast willen vertellen dat ik dan maar geen contact meer moet zoeken met jongens op het internet (mijn hemel, wat klinkt dat sneu) maar dat doe ik allang niet meer en zo wel, dan echt niet met de intentie om verliefd op ze te worden. Dit keer kwam het geheel onverwachts en zoals ik al zei, ik deed afstandelijk, zodat ik niet verliefd zou kunnen worden. Oh boy, how wrong I was. Ik heb het toch weer voor elkaar gekregen. Of beter gezegd, hij heeft het voor elkaar gekregen.


En nu, als ik zijn naam op m'n laptopscherm of telefoon zie staan, voel ik elke spier in mijn lichaam letterlijk tintelen. Als hij eindelijk besluit wél te reageren op een berichtje dat ik al drie dagen geleden verstuurd had, maakt m'n hart een sprongetje. Het voelt zo stom omdat ik verlang naar wat is geweest. Ik voel me stom omdat ik dacht iets te hebben wat maar even was. Ik voelde te snel, veel te veel en dat maakt dat het nu is zoals het is: kut.

Als lezer vraag je je nu vast af waar ik me druk om maak. En waarschijnlijk wil je mij ook heel graag vragen wat ik in hemelsnaam in afstandsrelaties zie. Niet zo veel, eigenlijk. Het is niet zo dat ik er perse eentje wil hoor, maar dit is zoals het is en ik kan er niet zo veel aan veranderen. Hem vergeten, dat kan natuurlijk wel, maar stom genoeg ook weer niet, natuurlijk.

Goed, ik heb het dus weer voor elkaar. Het is grappig, want ik ben nu degene die the feels heeft, elke uur wel even aan meneer denkt en zo graag met 'm zou willen praten, terwijl het in het begin zelfs andersom was. En dit alles resulteert in dramatische captions op Instagram, een overload aan inspiratie voor songlyrics - wat één van de positieve punten is. Ik heb inmiddels al twee en een half liedjes weten te schrijven -, en een blogpost zoals dit. #sorrynotsorry. Of misschien wel. Sorry naar jullie toe (omdat jullie de keus hebben gemaakt om op deze link te klikken en te lezen over mijn zielige liefdesleven, haha), naar hem toe, maar vooral naar mezelf toe.

En nu is het vergeten en verdergaan. Ik vind wel weer een nieuw iemand, iemand die misschien een béétje dichterbij woont. Dat zou erg fijn zijn. En zolang dat nog 'te moeilijk' is, geef ik mezelf toestemming om dit te luisteren. Het begint zo onderhand een beetje mijn levensliedje te worden, ben ik bang.

You Might Also Like

2 reacties

  1. Je schrijft ohzo leuk. Ik kreeg stiekem een lach van je post. Trouwens je gebruikt je inspiratie super echt super mooie teksten. Enjoy it if you can.
    good vibes,

    BeantwoordenVerwijderen