Een stukje verhaal

Een tijdje was ik bang dat mijn inspiratie echt weg was en niet meer terug kwam, zowel voor het bloggen als voor het schrijven. Schrijven vi...

Een tijdje was ik bang dat mijn inspiratie echt weg was en niet meer terug kwam, zowel voor het bloggen als voor het schrijven. Schrijven vind ik leuk op elke manier, dus ook het schrijven van verhalen vind ik leuk. Vooral vroeger deed ik het veel, maar dan stopte ik na een tijdje met een verhaal omdat ik niet wist hoe het verder moest lopen of ik kreeg dan al een nieuw idee voor een verhaal dat ik liever wilde uitwerken. Een paar dagen geleden kreeg ik opeens een idee voor een verhaal en dat heb ik toen meteen uitgewerkt. Het begint met een stukje dat eigenlijk midden in het verhaal plaats vind, maar ik vond het wel een mooi stukje om mee te beginnen. Het verhaal gaat om te beginnen over een afstandsrelatie tussen een jongen uit Engeland die zijn vader niet meer ziet en een meisje dat in Nederland woont en heel erg onzeker is, zo onzeker dat het haar leven beïnvloed. Het karakter en de leefsituatie van het meisje lijken veel op die van mij, maar ik ben het niet, haha. Mij leek het leuk om het begin van mijn verhaal aan jullie te laten lezen, zodat jullie kunnen zeggen wat jullie er van vinden. Omdat het al best een lang stuk is, denk ik dat ik het in twee delen splits, en als het eerste deel in de smaak valt post ik het tweede deel ook. Veel plezier met lezen!




Catarina liep met haar armen over elkaar heen geslagen richting Nicolas, die diep in gedachten verzonken leek te zijn. Catarina aarzelde, maar toen Nicolas plaats voor haar maakte, ging ze naast hem zitten op de boomstronk. De plek waar ze zaten lag aan de rand van het bos, een paar meter van het feest vandaan. Nicolas drukte Catarina zijn glas whisky in haar hand.
‘Thanks’, zei ze, daarna nam ze een klein slokje en zette het glas naast haar in de zachte aarde.   
‘You’re perfect’, zei Nicolas zachtjes, terwijl hij naar haar keek.
‘No, I’m not.’ Catarina kon een klein lachje niet onderdrukken, aangezien ze wist dat hij niet de waarheid sprak. Bovendien wist ze bijna zeker dat hij dronken was.
‘Your eyes. They have such a special colour.’
Nicolas haalde zijn hand door het haar van Catarina, waardoor Catarina haar hoofd draaide en recht in de helderblauwe ogen van Nicolas keek. Iets in haar zou willen dat hij niet zo dronken was en de waarheid sprak. ‘And your nose’, ging Nicolas verder, ‘You have a really cute nose.’
Catarina moest lachen om zijn vreemde compliment. Of om de zenuwen, dat wist ze niet zo zeker.
‘And then your lips,’ het leek alsof Nicolas’ adem stokte. ‘They look so soft, so perfect.’
Catarina draaide haar hoofd weg en keek recht voor haar uit.
‘Perfection doesn’t excist’, zei ze resoluut.
‘It does’, zei Nicolas. ‘You’re my definition of perfection.’
Catarina draaide haar hoofd weer richting Nicolas, die naar haar aan het glimlachen was. Hij haalde zijn hand weer door Catarina’s donkerbruine haren.
‘Stop it. You are drunk!’ Catarina sloeg Nicolas’ hand weg.
Nicolas leek even geschrokken te zijn van Catarina’s uitval. Hij pakte het glas whisky van de grond en nam een flinke slok.
‘I may be, but isn’t it that drunk people always tell the truth?’ Met een speels lachje om zijn lippen wachtte hij de reactie van Catarina af.
Catarina wist even niet wat ze moest zeggen. Ze keek hem bedachtzaam aan en moest toen lachen. Er viel een stilte die Catarina helemaal niet zo erg vond. Ze genoot even van de warme nacht en van het feest dat achter haar nog tot heel laat door zou gaan.
Nicolas besloot het anders aan te pakken, dit schoot niet op. Catarina dacht dat hij dronken was en dat was niet zijn bedoeling.
‘Actually I’m not drunk at all, Catarina.’ Nicolas hief het glas met whisky in de lucht alsof hij wilde proosten. ‘This is my first glass of alcohol, to be honest.’
Catarina voelde zich langzaam verlegen worden en ze moest weer lachen, dit keer echt door de zenuwen. Misschien was het toch wel allemaal waar wat Nicolas zei. Ze keek hem onzeker aan.
‘Are you serious?’ Catarina trok de rits van haar donkerpaarse vest iets omhoog.
‘Uhm, yeah…’, zei Nicolas. Hij leek nu zelf ook verlegen te worden. ‘I thought this whisky would help me tell you…’
‘Tell me what?’ Catarina stelde de vraag terwijl ze heus wel wist welke kant Nicolas op wilde gaan met het gesprek. Of ze hoopte het, al wilde ze dat eigenlijk niet toegeven.
‘I like you.’ Nicolas schraapte zijn keel. Hij vond het best wel eng om Catarina te vertellen dat hij eigenlijk hartstikke verliefd op haar was, al vanaf het begin dat hij haar zag. De whisky had dus nog niet geholpen.
Catarina keek Nicolas vol ongeloof aan, totdat hij onzeker naar haar glimlachte. Een flinke zucht ontsnapte langs haar lippen.
‘The stars are beautiful, aren’t they?’ zei Nicolas om een ongemakkelijke stilte te voorkomen.
Catarina keek naar de heldere hemel boven haar.
‘Yes, they are.’ Catarina glimlachte en sloot even haar ogen. Nicolas nam een grote slok van zijn whisky.
‘Just like you’, zei Nicolas met een lichte aarzeling in zijn stem. Toen hij zag dat Catarina zijn compliment leuk vond, sloeg hij zijn arm om haar heen en liet hij haar hoofd op zijn schouder rusten. Dolgelukkig dronk hij het laatste slokje whisky op. 

Catarina zat aan haar bureau en klikte om de vijf seconden op de homeknop van Facebook in de hoop dat er iets nieuws op de startpagina zou verschijnen. Eigenlijk zou ze haar koffer moet inpakken, en hoewel ze onwijs veel zin had om eindelijk op vakantie te gaan, stelde ze het inpakken van de koffers het liefst tot zover mogelijk uit. Na een tijdje besloot Catarina er toch maar aan te gaan beginnen. Ze opende de deuren van haar kledingkast en gooide het ene na het andere zomerse kledingstuk, wat ze speciaal gekocht had voor haar vakantie in Italië, midden op de vloer in haar kamer. Catarina probeerde kleding te pakken die makkelijk te combineren viel, zodat ze niet al te veel hoefde mee te nemen, maar toen ze zich omdraaide bleek ze daar niet heel goed in te zijn. In haar kamer had zich een veel te grote stapel kleding gevormd. En dat was nog maar haar kleding. Catarina zag al op tegen het kiezen van welke kleding ze wel of niet wilde meenemen, toen haar vader binnen kwam lopen.
‘Wil je dat allemaal meenemen?’, zei haar vader. Haar vader was in een vrolijke bui, dus hij kon er om lachen. De stress komt nog wel, dacht Catarina bij zichzelf.
‘Ja.’, zei Catarina onzeker.  
‘Oké. Zorg je dat het netjes opgevouwen is in kleine stapeltjes? Je krijgt een eigen koffer en zolang je de koffer dicht krijgt maakt het me niet uit wat je mee wilt zeulen.’ Catarina’s vader wachtte niet op een antwoord en liep haar slaapkamer weer uit.
Catarina had gedacht dat ze minstens een kwart van de kleren die ze had ingepakt niet mee mocht nemen. Ze zette wat muziek op en begon met het opvouwen van haar kleding. Toen ze klaar was moest ze al het andere wat ze mee wilde nemen nog inpakken. Catarina was altijd bang dat ze iets zou vergeten, maar gelukkig had ze een lijstje op haar laptop staan waarin stond wat ze allemaal mee moest nemen op vakantie. Ze opende dit lijstje en zocht alles bij elkaar. Ze stopte al haar spullen zo efficiënt mogelijk in de koffer en ruim een half uur later was ze klaar. Dit keer was het de vrouw van haar vader die haar kamer binnen kwam, Lydia heette ze.  Catarina zette de muziek uit.
‘Ah, ik zie dat je nog wat ruimte over hebt. Mooi, want dan kunnen daar nog wat kleren van Milan in.’, Lydia wachtte net zoals Catarina’s vader niet op een antwoord van Catarina en ze liep de kamer uit. Wel kwam ze even later terug met twee stapeltjes kleding en een paar schoenen van Milan. Ze deed deze stapeltjes zorgvuldig in de koffer van Catarina en liep, na een opgewekte glimlach geschonken te hebben aan Catarina, weer de slaapkamer uit.
Milan was het dertien jarige broertje van Catarina en hij ging na de zomervakantie naar de tweede klas van de middelbare school. Eigenlijk heette Milan Massimiliano, maar iedereen noemde hem altijd Milan, omdat de meeste mensen zijn naam vergaten en er dan maar Milan van maakte. Zijn gezin noemde hem vaak Milan uit gemakzucht en omdat hij er zelf zo aan gewend was.

Rond een uur of zes werkte Milan zijn laatste stukje pizza naar binnen en dronk hij zijn glas water leeg.
‘Echt toevallig dat we op de laatste dag pizza eten, nu we vanavond vertrekken richting Italië.’ zei Milan toen hij zijn mond leeg had.
‘Milan, zet alsjeblieft je bord in de vaatwasser. We gaan zo weg.’, zei zijn vader terwijl hij als een kip zonder kop van de woonkamer naar de auto liep om alle koffers en overige spullen in de auto te zetten.
Zie je, de stress zit er aardig in, dacht Catarina bij zichzelf. Ze zette haar bord in de vaatwasser en liep de woonkamer in.
‘Ja, en als ik in Italië ben eet ik elke avond pizza Margeritha.’, zei Catarina met een overdreven Italiaans accent. Caterina had zichzelf Italiaans geleerd en had daarom het Italiaanse accent aardig onder de knie.
‘Kom maar, ik zet je bord wel in de keuken. Ga maar even naar boven ofzo, papa roept wel als we weg gaan.’ Catarina pakte het bord van haar broertje en liep ermee naar de keuken. Milan deed wat hem gezegd werd en liep naar zijn kamer. Hij wist maar al te goed dat je in dit soort situaties zijn vader niet in de weg moest staan, die kon nogal snel geïrriteerd raken op dit soort momenten. Hij wilde dit juist voorkomen nu hij zich zo opgetogen voelde over de vakantie. Milan had zich enorm verheugd op de vakantie naar Italië, vooral omdat ze er al een aantal jaar niet geweest waren. Het feit dat zijn moeder Italiaans was zorgde ervoor dat hij een soort speciaal gevoel had bij het land Italië, alsof hij er thuis hoorde. Dit had zijn zus Catarina ook wist hij, zij had immers Italiaans leren spreken, omdat ze dat zelf graag wilde leren. Hem leek het zelf ook wel cool om Italiaans te kunnen praten, maar hij was er te lui voor. Op zijn kamer ging Milan maar even op de computer. Het duurde nog ongeveer een uur tot ze zouden vertrekken.

‘Milan, we gaan zo!’, riep de vader van Catarina en Milan vanaf beneden naar boven. Milan stormde de trap af naar beneden. Hij stuiterde zowat door de gang.
‘Heb je de computer uitgedaan en zijn alle lichten uit?’, vroeg zijn vader geïrriteerd. Milan knikte en deed zijn schoenen aan. Hij had een kussen mee om onderweg op te kunnen slapen. Catarina deed haar zwarte All Stars aan en keek nog even in haar tas of ze alles wel bij zich had om de 15 uur durende reis te kunnen overleven. Haar iPhone was helemaal opgeladen en ze had net nieuwe muziek op haar telefoon gezet.
‘Peter, doe eens rustig, alles is toch geregeld?’, zei Lydia terwijl ze door de woonkamer liep om te kijken of ze wel echt alle deuren en ramen op slot had gedaan.
‘Heb jij boven alles afgesloten?’
Peter knikte bedachtzaam en bromde daarna iets wat op een ja leek.
‘Cataria en Milan, ga maar alvast in de auto zitten, wij komen zo.’ Peter stuurde zijn kinderen naar buiten en Catarina en Milan deden wat hun opgedragen werd.

Catarina keek vanuit de auto door het raam. Ze was benieuwd wat deze tweeweekse vakantie in haar lievelingsland zou gaan brengen.
‘Ik heb er echt zin in!’, zei Milan.
‘Ja, ik ook.’ Catarina pakte haar tas en haalde haar oordopjes uit haar tas om ze vervolgens uit de knoop te halen.
‘Ik heb alleen geen zin in de reis er naartoe.’
‘Nee ik ook niet,’ zei Catarina terwijl ze haar eindelijk ontknoopte oordopjes in haar oren deed. ‘Je moet gewoon denken aan het feit dat we er morgen zijn. En slapen.’
‘Ja dag, ik ga echt niet slapen in de auto.’, zei Milan. Catarina negeerde haar broertje en zocht naar haar lievelingsnummer in haar telefoon. Are you ready, van Three Days Grace.
Afspelen.
Catarina sloot haar ogen terwijl de rockmuziek door haar oordopjes dreunden. Ja, ze was zeker klaar voor deze vakantie. Ze zou Italiaans gaan praten, en proberen om nieuwe mensen te ontmoeten. Ze zou er onwijs van gaan genieten.  
Catarina schrok van de harde klap van de autodeur. Haar vader en Lydia waren de auto in gestapt.
‘Zo, wij zijn er klaar voor. Jullie ook?’
Nu de stress een beetje was verminderd was Peter een stuk vrolijker.
‘Wat?’, Catarina haalde haar oordopjes uit haar oren.
Lydia moest lachen. ‘Nou, die horen we de hele reis niet meer, denk ik.’
Catarina lachte mee. ‘Ja, ik ben er klaar voor.’, zei ze. Peter startte de auto en enkele minuten later reden ze hun straat alweer uit. Op weg naar Italië. 

Catarina ging voor de zoveelste keer verzitten. Hoe luxe de nieuwe auto van haar vader ook was, na drie uur in een auto gezeten te hebben doet het hier en daar toch wel een beetje pijn. Nog ongeveer 12 uur te gaan, dacht Catarina bij zichzelf. Ze waren inmiddels de grens van Nederland al gepasseerd en nu kwam de eeuwig durende reis door Duitsland. Catarina probeerde haar kleding een beetje te fatsoeneren. Ze had een lichtroze short aan, een wit shirt en een spijkerjasje. Uit verveling besloot ze een Italiaans lesboekje uit haar tas te pakken en herhaalde ze wat Italiaanse zinnen die ze al lang uit haar hoofd kende. ‘Come ti chiami? Quanti anni hai? Mi chiamo Catarina.’ Catarina fluisterde de zinnetjes zo zachtjes dat ze zeker wist dat haar familieleden haar niet zouden horen. Niet omdat haar uitspraak zo beroerd was, maar ze schaamde zich gewoon een beetje. Het kwam door de onzekerheid. Deze vakantie hoopte ze door veel Italiaans te praten en door te proberen om wat nieuwe mensen te ontmoeten, haar onzekerheid een beetje de baas te kunnen zijn. Na de vakantie begon ze aan haar nieuwe opleiding en het liefst wilde ze dan al haar onzekerheid weg hebben.
‘Catarina, kun je ophouden?’, zeurde Milan die op een overdreven manier deed alsof hij sliep. De achterbank werd volledig genegeerd door Peter en Lydia. Catarina zuchtte en smeet het boekje terug in haar tas. Ze pakte haar telefoon en luisterde maar weer naar wat muziek. Hoewel Catarina probeerde om wakker te blijven, viel ze rond middennacht toch in slaap.  


And I won’t listen to your shame. You ran away, you’re all the same. Angels lie to keep control. My love was punished long ago. If you still care don’t ever let me know. If you still care don’t ever let me know. - snuff, Slipknot

Nicolas neurieden zachtjes mee met de muziek die hij luisterde. Hij liep net zijn straat in toen het liedje waar hij naar luisterde onderbroken werd door zijn ringtone. Hij koppelde zijn oordopjes los van zijn telefoon en nam op. Het was Amanda, zijn vriendin.
‘Hey Nic. Ik wil met je praten.’, klonk Amanda’s stem door de telefoon.
Nicolas raakte licht geïrriteerd. Hij en Amanda hadden al een paar dagen ruzie en hij had op dit moment echt geen zin in een telefoontje van haar. Niet nu hij bijna op vakantie ging.
‘Wat is er?’, vroeg Nicolas lichtelijk geïrriteerd. Het was eventjes stil aan de andere kant van de lijn.
‘Zullen we vanavond wat gaan drinken? Misschien kunnen we het uitpraten?’, vroeg Amanda met aarzeling in haar stem.
Nicolas dacht even na. ‘Ik kan niet, ik vertrek vannacht naar Italië, weet je nog?’
‘Ja, dat weet ik. Daarom dacht ik… Alsjeblieft, het duurt maar heel even.’
Nicolas was bij zijn huis aangekomen en haalde zijn sleutels uit zijn broekzak. Voor de deur bleef hij staan. Hij zuchtte. ‘Oké’, zei hij. ‘Ik zie je over een uurtje bij Henry’s.’
Toen Amanda opgelucht ophing, stak Nicolas zijn huissleutel in het slot van de deur en liep naar binnen. Hij liep naar boven, waar hij zijn moeder tegen kwam.
‘Hoi.’, zei hij tegen zijn moeder, die druk bezig was met het inpakken van hun koffers. Nicolas moest er zelf ook nog aan geloven. Hij haatte het inpakken van koffers, al was het lang geleden toen hij voor het laatst zijn spullen moest inpakken. Dat was toen zijn vader nog bij hem en zijn moeder was. Dat was toen hij naar Engeland verhuisde.
‘Hey lieverd.’, zei Sarah, de moeder van Nicolas. Hoewel ze behoorlijk druk bezig was, klonk haar stem volkomen rustig.
‘Ik ga over een uurtje weer weg, ik heb met Amanda afgesproken bij Henry’s. Als ik terug ben pak ik mijn koffer wel in.’, zei Nicolas.
Zijn moeder keek op. ‘Gaan jullie het uitpraten?’, zei ze, terwijl ze haar hand door haar verwarde haar haalde.
‘Ik weet het niet.’, zei Nicolas. Zijn moeder kon de pijn in de ogen van haar zoon zien.
Zonder nog iets te zeggen, draaide Nicolas zich om en liep naar zijn kamer.
Hij liet zich, zonder zijn schoenen uit te doen, op bed vallen en stak een sigaret op. Even nadenken en uitrusten, dacht hij. Hij ging languit op bed liggen en nam een haal van zijn sigaret. Hij had eigenlijk gehoopt dat hij Amanda niet meer voor zijn vakantie hoefde te spreken, maar dat zou door de afspraak van vanavond toch nog gebeuren. Nicolas had zich erg verheugd op de vakantie naar Italië. Zijn moeder en hij waren vorig jaar niet op vakantie geweest, omdat ze niet genoeg geld hadden. Ze hadden afgelopen jaar allebei heel hard gewerkt en zoveel mogelijk geld gespaard voor een vakantie van twee weken naar het Gardameer. Het was hun gelukt en vannacht om vier uur zou hun vliegtuig opstijgen en richting het mooie Italië vliegen. Hij hoopte op vakantie Amanda te kunnen vergeten en zich op nieuwe mensen te kunnen richten. Hij had er onwijs veel zin in.
Italië, het land van al zijn jeugdherinneringen.

Nicolas pakte zijn telefoon en zijn oordopjes om het laatste stukje van het liedje waar hij onderweg naar luisterde, af te kunnen luisteren: Snuff van Slipknot. Het liedje was wel erg toepasselijk op de situatie tussen hem en Amanda. Nicolas nam nog een haal van zijn sigaret en sloot zijn ogen, terwijl hij zijn vrije hand onder zijn hoofd legde.

Dit was het eerste stukje. (Ik kan er beter 'stuk' van maken, het artikel is zo lang geworden. Sorry!) Het is nu allemaal nog wat onduidelijk, maar Nicolas en Catarina zullen elkaar op hun vakantie ontmoeten en in de tussen tijd en daarna zal er nog van alles gaan gebeuren. Wat vinden jullie tot zover van mijn verhaal?



Afbeelding(en): WeHeartIt

You Might Also Like

1 reacties

  1. Hey there! I have nominated you for the liebster award! Check out my blog for details. Goodluck! :) http://glittermint.blogspot.nl/2014/02/liebster-award.html#more
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen