Alsof deze blog al niet genoeg over mij gaat, (in principe gáát deze blog alleen over mij, ook al klinkt dat zo arrogant) vond ik het weer eens tijd voor een persoonlijke update. Hoewel ik niet zeker weet of het jullie überhaupt interesseert, vind ik het vooral heel fijn om even alles van me af te schrijven. Ook al gaat alles op dit moment zo goed. En dat brengt me gelijk tot het volgende onderwerp...

...Namelijk ''geluk''. Tussen haakjes omdat geluk is iets wat geen standaard heeft. Iedereen ervaart geluk namelijk anders naar mijn idee. Je mag me na mijn confession voor gek verklaren, want het volgende is wel een erg negatieve gedachte, maar soms vraag ik me af hoelang het gelukkige gevoel zal blijven dat ik nu heb. Nadat ik mijn intake had gehad op het Grafisch Lyceum, en al helemaal nadat ik te horen kreeg dat ik was toegelaten, voelde ik me zo ongelofelijk blij en vooral opgelucht. Niet alleen omdat ik was toegelaten (hoe gaaf!) en daarom het gevoel kreeg dat ik echt goed ben in wat ik doe, (schrijven dus) was ik ook zo trots op mezelf omdat ik (mede) ben toegelaten omdat het me tijdens de intake die ik had gewoon even helemaal niet kon schelen wat anderen wellicht van mijn stem vonden. Ik wilde de opleiding dolgraag en was er voor alleen mijzelf. Ik heb een angst overwonnen en dat geeft natuurlijk altijd een heel goed gevoel. De week erna had ik letterlijk 0 zorgen of dingen waar ik nog over moest nadenken. En nu ben ik nog steeds heel erg blij, maar ik begin langzamerhand een beetje nerveus te worden voor mijn examens. Niet dat ik bang ben dat ik niet slaag, maar de kans is er toch. Ik heb dit jaar onwijs mijn best gedaan, heb er goede cijfers voor teruggekregen en ik vond alle stof niet eens zo moeilijk. Prima dus. Alleen ben ik toch opeens een beetje bang dat ik na mijn examens opeens geen 7 gemiddeld heb voor Nederlands. (het is een eis om mijn opleiding van volgend jaar te mogen doen) Voor het laatste tentamen had ik namelijk een 6,3 gehaald voor Nederlands, en daardoor is mijn gemiddelde afgezakt van een 7,6 naar een 7,2. Hoewel ik gemiddeld dus nog steeds een 7 sta, schiet mijn cijfer toch wel snel naar beneden als ik een ietwat lager cijfer haal dan normaal. Het kan zijn dat ik daarom Nederlands ga herkansen, ook al heb ik een voldoende gehaald. Gewoon zodat ik een grotere buffer heb voor als ik mijn examen Nederlands opeens compleet verpest. Geschiedenis moet ik dan wel goed hebben gemaakt, want voor mijn gevoel ging die toets jammer genoeg helemaal niet zo lekker, dus als ik daar een slecht cijfer voor heb gehaald, herkans ik liever die. Je mag me een enorme zeikerd vinden: ''je hebt toch nog steeds gemiddeld een 7 voor Nederlands?'' Klopt, but I'm better (very) safe than sorry. 

Wat ik dus met dit verhaaltje over mijn cijfers wil zeggen is dat geluk niet voor eeuwig duurt. Al heb je het natuurlijk wel voor bijna 90% zelf in de hand. Het gaat er namelijk om hoe je met 'tegenslagen' omgaat. Ga je bij de pakken neerzitten, of haal je er je motivatie uit? Ikzelf doe natuurlijk dat laatste, gewoon die hard leren voor mijn examens. Al is mijn motivatie momenteel (waarommmm?!) een beetje ver te zoeken. Misschien moet ik zelf maar dit artikeltje even terug lezen.


Goed, mijn examens komen er dus aan, daarna heb ik super lang vakantie en daarna begin ik op een nieuwe school. Spannend, dat laatste. Ik denk dat het gaat voelen alsof ik weer naar de middelbare school ga. Ik hoop wel dat ik dan een stuk minder zenuwachtig en onzeker ben, en een goede start kan maken. Soms denk ik er al weleens over na. Ergens midden in juni heb ik een introductiedag met mijn nieuwe, toekomstige klasgenoten, en ik ben er dus al best een beetje zenuwachtig voor. Ik hoop met heel mijn hart dat ik niet zo verlegen ben als dat ik dat aan het begin van de  middelbare school was. Want eigenlijk ging ik daar al compleet de mist in, hoewel ik altijd al een onzeker iemand ben geweest, werd het vanaf toen alleen maar erger en erger. Heel jammer, want hoewel mijn stem toen nog niet zo'n dingetje was, speelde het wel een grote rol, en vanaf toen was eigenlijk alle ellende rond mijn stem begonnen.

Over mijn stem trouwens, want daar schreef ik nog weleens dingen over op mijn blog, daar wil ik het in dit artikel ook nog even over hebben, want ik schrijf er nooit meer over. Het hele ziekenhuis en operatie verhaal is al in geen honderd jaar ter sprake gekomen. Ik overdrijf natuurlijk, maar het is wel zo dat die hele operatie van mij niet echt meer hoeft. Het brengt namelijk zo veel dingen met zich mee; revalidatie, super veel oefenen en dat terwijl het me eigenlijk niet eens om mijn stem zelf draait. Natuurlijk is het hebben van kapotte stembanden niet al te best en als het erger wordt ga ik er wel wat aan laten doen, maar ik heb deze stem al heel mijn leven en dus geloof ik dat mijn stem ook wel gewoon bij mij past. Ik vind het veel belangrijker dat ik er mentaal gezien weer 100% bovenop kom. - Wow, heavy shit's going on here, hahaha. Ik bedoel het niet zo heftig, maar het is wel hoe ik het het beste kan omschrijven. Maar het gaat wat dat betreft best goed met me. Soms heb ik weleens momenten waarop ik weer heel even heel boos ben op mezelf, mijn stem, het feit dat ik het heb en de wereld en sommige 'dieptepunten' zijn heftiger dan de ander, maar de afgelopen weken heb ik eigenlijk alleen maar hoogtepunten gehad en geen dieptepunten. Ik probeer gewoon heel positief te zijn en langzaam aan mijn zelfvertrouwen te werken. Ik zou kunnen zeggen dat ik nu qua mijn zelfvertrouwen en de gedachte over mijn stem op zo'n 55/65% procent zit. Dat is een behoorlijk verschil met hoe het eerst was, en ik hoop dat dat percentage alleen nog maar zal stijgen. Met mijn persoonlijkheid, verlegenheid en onzekerheid, (die denk ik altijd wel lichtjes aanwezig zal zijn) denk ik niet dat ik ooit de volle 100% haal, maar boven de 85% moet echt haalbaar zijn. Dan is die 15% gewoon een klein dingetje waar ik onzeker over ben, net zoals iedereen zoiets heeft. Ik geloof trouwens ook niet dat iemand 100% aan zelfvertrouwen kan hebben, maar in mijn geval moet zoiets simpels als het hebben van kapotte stembanden gewoon niet mijn hele leven bepalen.



Ik ga nu om de zoveel tijd naar een logopediste, waar ik stemoefeningen doe, maar vooral veel praat over hoe ik op dat moment over mijn stem denk, en alles eromheen. Het werkt echt heel fijn en altijd als ik terugkom van een afspraak voel ik me geweldig. Omdat vooral die gesprekken zo goed helpen, zit ik er soms over na te denken om een keer met een psycholoog te gaan praten. Gewoon om te kijken of dat me nog verder zou kunnen helpen. Het is echt niet zo dat ik dan aan iedereen ga vertellen dat ik 'naar een psycholoog ga, omdat ik oh zo zielig ben', ik vraag me gewoon echt af of dat me nog verder zou kunnen helpen, omdat ik er zeker van wil zijn dat ik volgend jaar een goede, nieuwe start kan maken. Sowieso wil ik af van de 'ik ben zo zielig' gedachten die ik weleens heb gehad. Ik heb mezelf bewezen dat ik alles kan wat ik wil, ondanks mijn stem waar ik altijd zo'n probleem van maak, en dat heeft heel wat deuren voor me geopend.

Op dit moment is het een uurtje of 1 's middags en zit ik thuis. Ik voel me niet lekker. Dit artikel komt pas 29 maart online als het goed is en dan voel ik me vast al beter. Zo ga ik even mijn make-up doen en wat anders aantrekken. Voor de verandering ga ik eens niet voor een full face make-up look; ik vind foundation en mascara voor vandaag wel genoeg. Hopelijk was deze persoonlijke update een beetje interessant om te lezen. Ik ben erg blij dat het nu zo goed met me gaat. Het kan komen door de leuke dingen die ik binnenkort ga doen of juist het feit dat er zulke leuke dingen zijn gebeurt de afgelopen tijd. Ook denk ik dat het weer een groot aandeel heeft. Het is niet zo koud en de zon breekt vaak genoeg door. En het is weer lente natuurlijk! Maakt me blij. Waar worden jullie blij van?



Afbeelding(en): WeHeartIt, Tumblr