Klik hier als je mijn vorige verslag wilt lezen over mijn stemoperatie en andere dingen.

Ik vind het bijna eng hoe sommige zo snel kunnen veranderen, anders uit kunnen pakken dan verwacht. Nog niet zo heel erg lang geleden heb ik ook al een verslag hierover geschreven, maar omdat sinds gister het hele plan is gewijzigd, (of beter gezegd, aan de kant is gezet) wil ik jullie toch eventjes op de hoogte houden door middel van nog een verslag.

Gister ben ik weer naar mijn logopediste geweest, mijn vader was meegegaan om de plannen voor de operatie door te kunnen nemen. Toen mijn vader er eenmaal was, (Ik was met de fiets, hij met de auto.) vertelde de logopediste dat de operatie helemaal niet door kon gaan. ''Oh. Niet verwacht. Oh nee.'', ging er door mijn hoofd. Ze vertelde dat om mijn stembanden te kunnen opereren, ze eerst volgroeid moeten zijn, voor een grotere slagingskans en een beter resultaat. Zoals bijna logisch zijn mijn stembanden pas volgroeid rond mijn 18e, zoals bij iedereen. Dit is best wel een raar iets, want ik had eigenlijk gehoopt dat ik nog voor volgend schooljaar van mijn hese stem af zou zijn. Dat is dus niet zo, nu dus zelfs niet over een jaar of twee.

Gelukkig ben ik niet helemaal de hoop verloren, want aangezien ik geen 'last' heb van mijn stem, maar het meer sociaal gezien echt niet goed gaat, vertelde de logopediste dat het misschien ook beter is om (voorlopig) niet iets aan mijn stem te doen, maar om mijn beeld van mijn stem te veranderen. Hoe ik er over denk. Eigenlijk is dit een hele logische keuze, want door problemen op sociaal gebied door onzekerheid is dit allemaal begonnen. (logopedie, ziekenhuisbezoeken, operaties etc.) Zij denkt dat een psycholoog voor mijn voorlopig het beste is en dat denk ik ook. Mijn logopediste gaat de komende tijd proberen om een soort logopediste en psycholoog in één te zijn voor mij. Natuurlijk, ze is geen echte psycholoog en kan ook niet wat een échte psycholoog kan, maar met stemoefeningen en veel gesprekken over hoe ik erover denk en zo, kunnen we denk ik heel ver komen.

Ik hoop echt dat deze hulp genoeg is voor mij en dat ik hierdoor van mijn onzekerheid af kan komen. Gelukkig gaat het de laatste tijd wel goed, ik praat met wie ik wil praten, ik word niet rood of zenuwachtig, ik ben niet bang en ik ben mezelf. Ik hoop echt dat door middel van dit nieuwe plan, mijn onzekerheid volledig aangepakt kan worden.

Hoe langer ik over het feit nadenk dat ik niet voor volgend schooljaar een minder hese stem heb, hoe verdrietiger ik word, maar het kan niet anders. Bovendien is de slagingskans (het kan zelfs erger worden) niet groot als ik me op deze leeftijd laat opereren. Voorlopig zit er niks anders op dan het beeld van mijn stem in mijn hoofd zelf te veranderen, en de onzekerheid de baas te zijn door middel van héél veel gesprekken. Wens me succes. ♥